Het is eind 2016 als Henk van Delden, vrijwilliger bij Alzheimer Nederland en patiënt in de stoel bij de Waterlandse tandartsen, hen spontaan voorstelt om een training op locatie van Samen dementievriendelijk te volgen.
Daphne Nellensteijn, tandarts en mede-oprichter van de praktijk herinnert zich die training nog goed: “De trainers gaven informatie over dementie en oefenden met ons een situatie vanuit onze eigen praktijk. Sindsdien zijn wij één van de eerste dementievriendelijke organisaties en staat de brochure met de uitleg van de GOED-methode (Geruststellen-Oogcontact maken-Even meedenken-Dankjewel – Red.) bij ons op de balie.”
“In onze praktijk hebben we patiënten van alle leeftijden, waaronder natuurlijk ook mensen met dementie”, zegt Daphne. “Zij komen óf nog zelfstandig naar de praktijk óf met een begeleider. Sinds de training gaan wij nóg bewuster met hen om. We kijken goed naar de persoon met dementie zelf en nemen rustig de tijd voor hen. Zo merk je al snel of iemand het liefst nog zo veel mogelijk onafhankelijk wil zijn of juist niet. Vinden ze het fijn als er muziek aan staat of is dat juist verwarrend? Er zijn mensen die graag zelf de regie houden, maar er zijn er ook die bij alles vragend naar hun begeleider kijken en het door hen laten regelen.”
“Als tandarts heb je een enorme functie in de buurt”, stelt Daphne. “Je ziet mensen hoe dan ook elk half jaar in de praktijk, maar ook daarbuiten op straat kom je ze tegen. Door de training ga je bewuster met hen om en zie je ook sneller wanneer zij achteruit gaan. Wij voelen ons verantwoordelijk. Soms kunnen zij niet zo veel als hun omgeving wel denkt. Dan worden ze bijvoorbeeld wel naar de praktijk gebracht, maar niet opgehaald. Of andersom. Het is eens gebeurd dat een dame met een rollator twee kilometer in de hitte naar ons toe kwam lopen. Zij viel bij aankomst flauw bij de receptie…”
Als we zien dat er iets verandert in het ziektebeeld of het gedrag van patiënten met dementie, voelen wij ons verantwoordelijk om hen daar in te helpen
“Als we zien dat er iets verandert in het ziektebeeld of het gedrag van patiënten met dementie, voelen wij ons verantwoordelijk om hen daar in te helpen”, legt Daphne uit. “Dan nemen we contact op met de huisarts of we praten met de persoon zelf. We kunnen bijna altijd wel iets voor hen betekenen. Een assistente kan bijvoorbeeld best tien minuutjes weg om iemand even thuis te brengen als er geen vervoer geregeld is. Een mooi voorbeeld was een mevrouw die altijd zelfstandig naar de praktijk kwam. Tot ze op een dag verdwaalde en te laat kwam. Daardoor was ze erg van slag en in de war. Toen hebben we contact opgenomen met de huisarts en de signalen doorgegeven. Bij de volgende afspraak kwam ze samen met haar buurman.”
“Bewustwording is het allerbelangrijkste”, benadrukt Daphne. “In onze functie als tandarts dienen we het belang van de gemeenschap. Wij vinden het bij onze taak horen om dementie onder de aandacht te brengen. Nieuwe medewerkers doen bij ons allemaal een training ‘Goed omgaan met dementie’, bijvoorbeeld de gratis online training ‘In de mondzorgpraktijk’.”
“Hopelijk nemen vele andere praktijken net als wij deze signaalfunctie zeer serieus”, zegt Daphne. “Net even tien minuten meer de tijd nemen voor een afspraak met iemand met dementie kan enorm verschil maken. Dan kun je complete zorg leveren. Vanaf het moment dat iemand binnenkomt, tijdens de behandeling, maar ook daarna. Je kunt bijvoorbeeld ook zorgen dat iemand weer veilig thuis komt!”
