Vier jaar geleden, in het beginstadium van de ziekte, woonde Herman nog thuis, bij zijn vrouw Laura. Toen Peter in hun leven kwam was het voor Laura ook fijn dat de mannen er regelmatig samen op uit gingen. Dan had zij even tijd voor zichzelf. Peter: “Je hebt geen idee hoe zwaar het is, zorgen voor mensen met dementie. Ik wist dat zelf ook niet. Zelfs bij mensen die werken in de zorg is er nog veel onbegrip."
"Toen ik stopte met werken was ik 61", vertelt Peter. "Te jong om zo maar niets te doen. Ik ging op zoek naar vrijwilligerswerk en zocht contact met verschillende instanties. Ik reageerde op een vacature bij een instelling waar ze een rolstoelfiets hadden. Toen ik daar ging praten kreeg ik te horen dat die fiets eigenlijk stond weg te roesten. Niemand wilde er mee rijden omdat hij zo zwaar trapte. Ik dacht: ‘Hoe zwaar kan het zijn? Ik hoef toch niet de wereld rond?’ Maar uiteindelijk heb ik nooit meer iets van hen gehoord. Zo jammer wanneer er vanuit zorginstellingen zelf geen moeite wordt gedaan.” Uiteindelijk informeerde Peter bij Stichting Welzijn Albrandswaard. Een stichting die iedereen helpt die steun nodig heeft om te kunnen meedoen in de maatschappij. Via hen kwam hij in contact met mensen met dementie met wie hij nu regelmatig iets onderneemt. “Ze zijn allemaal anders, zegt Peter. Maar dat heb je met collega’s op je werk ook.”
Peter vertelt: “Het gaat maar om een paar uurtjes per week, maar die betekenen zó veel. In het begin gingen Herman en ik samen wandelen, maar hij kreeg problemen met bewegen. Ook zijn evenwicht raakte verstoord. Dan hoorde ik hem vaak mopperen op zichzelf: ‘til je voeten toch op!’ Ik heb een workshop dementie gevolgd om er meer over te leren. Niet alleen het geheugen raakt verstoord door dementie. Er hangt van alles aan vast. Het lichaam ‘vergeet’ ook hoe het moet functioneren. Gewone handelingen lukken niet meer. We hebben het nog een poosje geprobeerd met Nordic Walking stokken en zelfs een rollator, maar daarvoor schaamde Herman zich te veel. Dan wilde hij alleen wandelen waar niemand ons kende, zoals op de pier van Hoek van Holland.”
Door de dementie had Herman moeite om met de rollator om te gaan. Hij vergat hoe hij hem moest gebruiken. In een woede aanval gooide hij de rollator onder een auto. Veel mensen met dementie vertonen veranderd gedrag en bij Herman uitte zich dit in boosheid. Peter zocht een andere oplossing om er toch samen op uit te kunnen. Bij psychiatrisch centrum Delta huurde hij voor 50 cent per dag een tandem. Voor Herman werd de wereld weer groter. Want tijdens hun fietstochten trapten ze al gauw behoorlijk wat kilometers weg. Peter: “Dan zei ik na een poosje: ‘we moeten weer eens op huis aan.’ En dan was het antwoord altijd: ‘och, is het al weer zo ver?’. Herman had dan helemaal nog geen zin om terug te gaan.”
Inmiddels woont Herman op een gesloten afdeling in een verpleeghuis. Zijn ogen zijn slecht, maar zijn gehoor is nog goed. En zodra hij Peter hoort is er herkenning: ‘Hey Peter!’ Ze gaan nog steeds samen op pad. Met de duofiets die het verpleeghuis ter beschikking heeft. Peter: “Dan rijden we richting Botlekbrug, waar Herman vroeger werkte als brugwachter.
Dat weet hij niet meer, maar zodra hij bij het water komt, merk je dat hij zich daar thuis voelt. Ook geuren roepen herinneringen op. Als ik een bosje lavendel pluk en dat in Hermans handen druk, dan ruikt hij er meteen aan en komen er verhalen van vroeger los. Zo mooi is dat. Het zijn zulke kleine dingen die zo veel waarde hebben. En elke keer zegt hij: ‘Bedankt!’.”
