Koos is vanaf dag 1 open geweest over de ziekte van zijn vrouw. Samen genieten zij veel van de goede momenten. Gerrie’s grote hobby was en is nog steeds muziek. Voordat zij ziek werd leidde zij een aantal jaren wekelijks drie koren en zelf zong ze ook heel veel. “Al vanaf 2012 ging ik mij steeds meer zorgen maken om Gerrie”, blikt Koos terug. “Uiteindelijk volgde in mei 2017 de diagnose Alzheimer. Tijdens haar ziekte werd het voor Gerrie steeds moeilijker om zich in een gesprek goed uit te drukken. Met zingen had zij daar echter bijna geen problemen mee!”
“Dankzij onze geweldige casemanager kreeg zij dan ook op een heel mooie manier muziektherapie”, vertelt Koos. “Ik ben de therapeute daar heel dankbaar voor.” Gerrie is nu opgenomen in een verpleeghuis, maar nog steeds verricht ‘haar muziek’ wonderen bij haar. “Het maakt haar rustig, laat haar als het ware herademen”, zegt Koos. “Het lijkt of zij voor korte tijd zelfs iets van haar ‘heelheid’ terugkrijgt!”
“In april 2018 bezochten wij een muziekkerkdienst in Apeldoorn waar een koor aan meewerkte”, vertelt Koos. “Gerrie was vanuit haar eigen koorverleden bekend met hun muziekstijl en reageerde enthousiast. Na de kerkdienst trok ik de stoute schoenen aan en sprak de dirigent aan. Ik informeerde hem over Gerrie’s ziekte en vroeg of het mogelijk was om haar te laten meezingen in het koor.”
De dirigent gaf na even nadenken aan dat hij daar open voor stond, maar dat hij dit eerst met de andere koorleden wilde bespreken. Zo gezegd, zo gedaan. Gerrie bleek van harte welkom. Alle koorleden stemden in en Gerrie nam haar plek in tussen de andere sopranen. “Na enige tijd vroeg ik de dirigent hoe hij vond dat het ging”, zegt Koos. “Zijn reactie: ‘Ik hoor haar nauwelijks maar ik zie de glans in haar ogen’.“
Ik hoor haar nauwelijks maar ik zie de glans in haar ogen!
Omdat zij gehandicapt is aan haar rechterarm, kreeg Gerrie op het koor een plekje naast een sopraan die haar hielp met het opzoeken van de bladmuziek en het omslaan van de bladzijden. Zo beleefde zij aan het zingen erg veel plezier. “Je zag haar stralen!”, glimlacht Koos. “En het mooiste is nog wel dat Gerrie en genoemde sopraan goede vriendinnen zijn geworden. Toen ik de nieuwe vriendin vroeg hoe zij dit beleeft, antwoordde ze: ‘het lijkt of we zussen zijn, er is een heel mooie wederzijdse band ontstaan die zich niet laat omschrijven’.”
Ook na de opname van Gerrie in mei dit jaar, is de vriendschap niet bekoeld. Vanaf september zingt Gerrie echter niet meer in het koor; het is helaas teveel voor haar geworden. “Zij heeft hier een fantastisch jaar gehad, haar afscheid doet daar niets aan af”, zegt Koos. “Ik kijk er op terug als een groot geschenk. Wat bij de koorleden is gebleven, is een warme belangstelling voor haar situatie. Ik ben zelf nog steeds aan het koor verbonden en krijg wekelijks vragen hoe het met haar gaat.”
Wat bij de koorleden is gebleven, is een warme belangstelling voor haar situatie.
Je hoort vaak dat mensen met dementie en hun mantelzorgers niet snel om hulp vragen. Dat is bij Koos en Gerrie gelukkig niet het geval. Toen Gerrie nog thuis woonde hielden de buren soms ook een oogje in het zeil en kon zij zelfstandig een kleine wandeling maken. “Als je openheid geeft, dan krijg je ook openheid”, benadrukt Koos. “Door open te zijn komt de hulp naar je toe. Zo kregen wij bijvoorbeeld via onze fantastische huisarts hulp bij het aan- en uitkleden door buurtzorg. En misschien wel het meest waardevolle (Koos schiet hier even vol): het contact met de kinderen en met onze vrienden heeft zich verdiept.”
Een Facebookbericht van Koos uit 2018:
Het is een bijzondere week waarin blijkt dat mr. Alzheimer een geduchte opponent heeft gevonden: mr. Music. Voor mijn ogen heb ik maandagmiddag mijn lief zien herleven tijdens een intakegesprek ten behoeve van de te volgen muziektherapie. Hetzelfde deed zich dinsdagavond nogmaals voor tijdens een koorrepetitie waaraan we beiden hebben deelgenomen, bij haar resulterend als een bloemknop die zich in onverwachte schoonheid ontvouwt. Heel veel dank aan de koorleden die voor begeleiding hebben gezorgd en willen zorgen alsmede de zeer welwillende dirigent. Wonderlijk en ongedacht mooi dat deze als een revival gelijkende gebeurtenissen zich uitstrekken tot en met vandaag, zojuist nog versterkt door onze eigen muziekdragers en die via de sociale media. Natuurlijk weet ik dat dit niet blijvend is, maar ik ben dankbaar dat we ons geluk op deze manier ook in de huidige omstandigheden mogen vinden!
