Willem heeft absoluut nog geen zin om achter de geraniums te gaan zitten. Hij merkt dat de vereenzaming bij ouderen een steeds groter probleem wordt. Als hij benaderd wordt om een verwaterd bingo evenement weer om te buigen naar een leuke en gezellige avond, zegt hij dan ook volmondig ja. Hier is zijn kans om iets te doen voor mensen die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken!
“Ik dacht in eerste instantie aan eenzame mensen, van wie hun netwerk is weggevallen door hun hoge leeftijd, mensen zonder kinderen of mensen waarvan de kinderen het te druk met hun eigen leven hebben”, verklaart Willem. “De bingo werd gehouden in een woonzorgcentrum in de wijk Kersenboogerd in Hoorn. De bewoners (175 brievenbussen) huren daar een woning, waar zij zelfstandig wonen. Zij kunnen echter wel hulp kunnen krijgen van de inpandige zorginstelling. Deze instelling heeft een hele mooie ruimte om te eten en leuke activiteiten te organiseren. In deze zaal passen honderd mensen, maar toen ik begon, kwam er maar een man of dertig op af.”
“Ik gebruikte de bingoavonden (1x per maand) om er achter te komen wat de deelnemers zoal bezig hield”, zegt Willem. “En omdat ik niet alleen de ouderen uit het woonzorgcentrum, maar ook ouderen uit de wijk probeerde te bereiken, kwamen er al gauw steeds meer mensen op de bingo af. Als mensen zich fijn voelen, zijn zij veel sneller geneigd om over hun problemen te praten.
Tegen iemand die tijdens een gezellige avond naast je aan tafel zit, zeg je meer dan tegen iemand die rechtstreeks vraagt ‘bent of voelt u zich eenzaam?’. Door goed te luisteren op deze avonden kun je achter de schermen heel veel betekenen voor die ouderen. Ik gebruik deze avonden dan ook als voorbeeld in de hoop dat andere instanties mijn ideeën willen overnemen, vertelt Willem. “Zo bood ik het voortgezet onderwijs uit Hoorn een maatschappelijke stage plek om de jeugd te laten ervaren wat vereenzaming doet met de ouderen en hoeveel tijd je er in moet steken om daar iets tegen te ondernemen. Dit werd een heel groot succes en we hebben dan ook veel schooljeugd mogen ontvangen.”
Willem lacht: “Niet in de laatste plaats omdat de deelnemers als hoofdprijs hele mooie uitjes konden winnen door heel het land. Dus buiten een gezellige avond om hadden ze, als ze geluk hadden, ook nog een mooi dagje uit in het verschiet. Omdat niet iedereen er nog op uit wil, waren er daarnaast ook gewone prijzen te winnen. Hier kwamen de mensen hun woningen wel voor uit en binnen de kortste keren zaten we op honderd personen. Mocht iemand niet op eigen gelegenheid naar ons toe kunnen komen, dan haalden we hen op!”
Op een gegeven moment wisten ze al dat het feest werd als ik binnen kwam, omdat we altijd veel lol met elkaar hadden!
Omdat er in het gebouw ook een kleinschalige woongroep voor tien mensen met dementie gevestigd was, benaderde Willem het zorgteam met de vraag of zij het niet leuk zouden vinden om met deze groep mensen naar de bingoavonden te komen. De reactie was negatief. Er werd gezegd dat het niks voor deze mensen was en dat er ook te weinig personeel was om mensen met dementie te begeleiden tijdens de bingo. Maar deze uitspraken gaven Willem extra energie om het toch voor elkaar te krijgen.
Willem blikt terug: “Ik ben eerst vrijwilliger geworden bij deze groep zodat ze mij leerden kennen. Ik heb heel veel met hen ondernomen. Op een gegeven moment wisten ze al dat het feest werd als ik binnen kwam, omdat we altijd veel lol met elkaar hadden. Toen heb ik de vraag of ze ook mee mochten naar de bingo nóg eens voorgelegd aan het personeel. Ik zou er met mijn groepje vrijwilligers zorg voor dragen dat ze met zijn allen bij elkaar aan een tafel mee konden doen. Het was een hele openbaring voor deze mensen met dementie dat ze gewoon tussen andere mensen een leuke avond hadden, in plaats van op een gesloten afdeling te moeten verblijven.”
“Omdat de groep mensen met dementie onder het genot van een advocaatje met slagroom hun tijd meer gebruikten om rond te kijken dan op het spel te letten, hadden ze helaas nooit een prijs”, zegt Willem spijtig. “Maar ook daar kun je iets aan doen! Ik liep geregeld langs hun tafel en dan zei ik tegen één van hen: ‘Bij het volgende getal moet u gewoon bingo roepen!’ Hier had diegene natuurlijk heel veel plezier om, want ze zagen dit als een vorm van stout of ondeugend zijn. Als zo iemand dan ‘Bingo!’ riep, was ik degene die altijd de bordjes controleerde. Omdat ik dat bij elke bingo deed, merkte niemand in de zaal daar iets van en degene met dementie was dan de koning te rijk. Ik maakte er dan vaak een grapje over dat het wel een foute bingo zou zijn.”
Maar het werd nog mooier. “Ik heb deze groep mensen met dementie met behulp van vele sponsoren een echte hoofdprijs laten winnen!”, glimlacht Willem. “Ze zijn met twee busjes opgehaald en naar de Zaanse Schans gebracht in Zaandam. Daarna zijn ze met een rondvaartboot (alleen voor hen) langs de molens gevaren met tot slot een pannenkoek naar keuze, iets te drinken en een heerlijk ijsje toe. Daarna stonden de busjes weer te wachten om hen, moe maar voldaan, weer terug te brengen naar huis.”
“Sponsoren vinden lijkt moeilijker dan het is”, licht Willem toe. “Je kunt een sponsor vragen om het volledige bedrag te geven voor een uitje, maar de kans is klein dat dat lukt. Maar wanneer je mensen vraagt om 5 of 10 euro voor een goed doel te geven, heb je heel snel het bedrag dat je nodig hebt voor een mooie hoofdprijs bij elkaar! Het uitje naar de Zaanse Schans had ik binnen een uur geregeld en het heeft de mensen met dementie niks gekost. Met een klein beetje inzet kun je heel veel bereiken, en kun je vele ouderen die dreigen te vereenzamen helpen om toch weer een beetje plezier in het leven te hebben. Ik noem dit geluksmomentjes en juist de ouderen met dementie zijn mijn lievelingetjes.”
