Herinnering van comédienne Christel de Laat
Veel herinneringen die niet vergeten mogen worden
Ik wil de geboorte van mijn mooie kinderen niet vergeten, de ontmoeting met mijn huidige man, hoe mijn vader er uit zag, hoe mijn moeder genoot in Italië, hoe mijn zus en ik samen sliepen op één kamer en de avonturen die we deelden. Hoe mijn broertje destijds in zijn kleine bootje over de Lahn voer en genoot enzovoort enzovoort maar ik moet kiezen...
Ik neem jullie mee naar het jaar 1987. Ik was net gescheiden van mijn eerste man en woonde voor het eerst in mijn leven op mezelf met mijn twee kinderen, Sanne van acht en Denny van zes.
Tijdens ons gesprek kwam het slechte weer ter sprake waarop ik haar nog hoor zeggen: “dan kom je toch gewoon hier naar toe”?
Ik was na mijn scheiding net verhuisd en zou niet op vakantie gaan die zomer maar het wilde maar niet lukken met het mooie weer in Nederland. Mijn zus Miranda zat in Hongarije met mijn caravan en had mijn dochter Sanne meegenomen want dat was gezellig voor mijn nichtje Lizzy. Ik herinner me nog dat ik Miranda sprak. Zij in een telefooncel in Hongarije, die bestonden toen nog, en ik in Nederland. Tijdens ons gesprek kwam het slechte weer ter sprake waarop ik haar nog hoor zeggen: “dan kom je toch gewoon hier naar toe”?
Nieuw verworven vrijheid
En toen gebeurde er iets in mij want ik dacht meteen: waarom ook niet? In een noodtempo heb ik iedereen gebeld, snel wat kampeerspullen bij elkaar verzameld en diezelfde avond nog zat ik in de auto met mijn zesjarige zoon richting Hongarije. Ik voelde in al mijn vezels een nieuw verworven vrijheid, een bijzondere spanning en het leek alsof ik vleugels kreeg onderweg naar Hongarije.Na een paar honderd kilometer hoor ik een stemmetje vanaf de achterbank: “Mama ik voel me niet lekker en ik moet overgeven”. Daar zat ik dan alleen in de auto zonder hulp van een andere volwassene. Snel de snoepbak op zijn kop gegooid en aan Denny gegeven. Midden in de nacht ontdekte ik meerdere uitdagingen aan het alleen zijn. Ik moest plassen maar wilde de slapende Denny niet alleen achter laten in de auto. Er zat maar één ding op zodat ik de auto ergens aan de kant van de weg parkeerde om naast de open deur te plassen.
Niet zo goed voorbereid
In Oostenrijk bleek dat ik me niet goed had voorbereid want ik kreeg een bekeuring omdat ik geen vignet had.
Na een enorme autorit aangekomen in Hongarije bleek dat ik bij het verkeerde meer aan het zoeken was naar de camping waar mijn zus en dochter verbleven. Maar uiteindelijk heb ik ze gevonden.
Ik hoorde een stemmetje vanaf de achterbank: “Mama ik voel me niet lekker en ik moet overgeven”
Waarom wilde Christel juist dit verhaal delen?
Hier voelde ik de puurheid van het leven tot in de toppen van mijn tenen, mijn vrijheid na een niet zo’n fijne tijd en het avontuur. Hier rook ik de geuren van landen die ik doorkruiste, zag indrukwekkende landschappen aan me voorbijtrekken en genoot met Sanne en Denny van onze eerste vakantie van de velen die nog zouden volgen. Wij waren drie musketiers in een voor ons nieuwe wereld. Hier begon voor mij een doorstart, alles lag weer voor me open en alles was weer mogelijk. Ik leefde weer…
Behalve Christel deelden ook andere bekende Brabanders hun herinneringen die niet vergeten mogen worden.