In Borger stond een meneer midden op de weg. Ik kon er niet langs dus riep of ik er langs mocht. Moest flink mijn stem verheffen want hij hoorde er niks van.
Verward ging hij aan de kant. Het leek me wat apart, dus ik vroeg de man of hij iets zocht. Hij zocht een bepaalde straat, of ik die wist. Helaas, die wist ik niet.
Het voelde wat vreemd, dus toen ik de Appie in liep, vroeg ik 2 meiden of zij het wisten. Ja, dat wisten ze en ze zouden hem wel even helpen.
Toch zat het me niet lekker. Ik zocht op de telefoon het adres op en ging erheen. Daar stonden ze, de man wist het niet en de meiden ook niet.
Tot er een man uit het raam hing en vertelde dat Henk hier vroeger woonde... maar tegenwoordig woonde hij in straat zusenzo.
Aha... dus het vermoeden klopte. Henk was behoorlijk in de war. Ik nam hem mee in de auto, hulde aan de dames, die zijn fiets meenamen. Op weg naar adres 2!
Maar Henk herkende niks en ik had geen huisnummer. Maar volgens Henk moesten we rechts, links en dan richting Stadskanaal! Daar, 1,5 km verderop, stond een huisje.
"Mooi hè, doar hek altiet woont!", zei Henk. Hmmmmm.
Dus.... en nu?! Ik mocht Henk z’n portemonnee wel even zien. Gelukkig zat hier een adres in! Terug van adres 3 naar adres 2. Maar Henk herkende het niet...
Toch was het wel zijn huis. Heb hem mee naar binnen genomen, iets te drinken voor hem ingeschonken en ben gaan bellen. Want een 85-jarige man met dementie achterlaten, dat voelde niet zo goed!
Alleen kon de politie er niks mee. De crisisdienst ook niet. Eerste hulp gebeld, overgedragen aan de thuiszorg die na een uur langs kwam... maar ook zij wist niet zo goed wat te doen. Het kan toch niet zo zijn dat Henk, jongste van 4 kinderen, 85 jaar dus de laatst levende, alleenstaand, geen nageslacht of andere familie in de buurt, zo aan z’n lot over gelaten wordt? Ik was verbaasd dat dit dus zo werkt in Nederland!
En Henk... die vroeg hoe ik bij hem was gekomen.
"Met de auto Henk!"
"Oh ja? Welke dan?"
"Die daar Henk!"
"Ah, mooi ding ja!"
Hij had geen flauw idee dat we daar net heel Borger mee door waren gereden...
De volgende dag ben ik toch nog even bij Henk langs gereden. Was benieuwd hoe het nu met hem ging. Hij wist niks meer van ons avontuur.
Ik trof de thuiszorg op de stoep. Er word nu versneld gekeken of Henk toch niet beter ergens anders kan wonen.
En Henk heeft me beloofd voorlopig de fiets te laten staan... Maar of hij het onthouden gaat, die afspraak? Ik betwijfel het!
Noot van de redactie: als vervanging van een foto van Henk is hierboven een foto van Hans uit onze campagne gebruikt.
Voor mij heel normaal. En wie weet blijven de mensen straks ook iets socialer nu ze door de Corona ineens tijd hebben om om zich heen te kijken. (Esther)
