Toen de diagnose kwam, stuurde ik de familie een mail. Mijn moeder is opgegroeid met een zus en zeven broers, ze is de één na jongste in de rij. Haar zus, de oudste van het gezin en enkele jaren geleden overleden, had de diagnose ook, evenals mijn oma.
De familie van mijn vaders kant stuurde ik ook het bericht. Mijn vader, hij leeft niet meer, heeft twee zussen van mijn moeders leeftijd. Zij zijn hun hele leven al sportief. In zijn familie komt Alzheimer niet voor. Zou dit meespelen? Het meest verdrietige voor mijn moeder was dat ze vanaf dat moment niet meer mocht autorijden.
Haar broer en zwager laten regelmatig van zich horen. Komen mijn moeder ophalen, nemen haar mee naar verjaardagen. Zij bellen, houden het gesprek kort, vragen of ze een pen pakt en wachten totdat ze de afspraak op de kalender in de keuken heeft genoteerd. Ook haar schoonzus, die mijn moeder kent vanaf haar veertiende, belt haar op of regelt via ons dat mijn moeder weet dat ze op bezoek komt. Een broer liet lange tijd niets van zich horen. Het viel mijn moeder op. Het zou me niet verbazen als hij zich geen raad wist. Je zal het hele proces maar hebben mee gemaakt, met je moeder, je oudere zus, dan de vrouw van je broer en dan ook nog je jongste zusje.
Bea, een kennis, stond plotseling bij haar op de stoep. “Ik wilde even kijken of je hier nog steeds woont”, zei ze. We bleven buiten bij de deur staan. Ik vroeg haar binnen, maar ze zei dat ze snel weer moest gaan en een andere keer op bezoek zou komen. Sindsdien heeft mijn moeder haar niet meer gezien.
Haar beste vriendin maakt geen haast, neemt mijn moeder serieus, maar er valt ook veel te lachen. Ze bezocht het Alzheimercafé, neemt mijn moeder mee voor een kop koffie bij de Hema, doet samen met haar boodschappen. Ruim vijftig jaar zijn ze bevriend, spreken iedere week af. Ik herinner me als kind dat haar vriendin toen al geduldig was. Ze las mij en haar dochter regelmatig voor.
Mijn moeder wilde haar verjaardag vieren. Wie weet hoe het volgend jaar zal gaan? Mijn broer en zijn vriendin logeerden bij haar, namen de organisatie op zich. Haar beste vriendin en man hielpen mee. Iedereen was er. Ook de broer die ze had gemist.
Gelukkig maakte mijn broer foto’s.
Die laten we mijn moeder zien, als ze ons ongelovig aankijkt.
