Na een gezellige stadstrip in Den Bosch nemen Willem en ik om een uur of half vier de trein terug naar Arnhem. Op het perron aangekomen zie ik dat de trein op het punt staat te vertrekken. Ik zeg Willem dat we moeten opschieten en we lopen wat gehaast de roltrap af. Ik voorop, Willem volgt mij. Ik stap in de trein, draai me om en zie dat Willem aangesproken wordt door een buitenlandse vrouw die wat paniekerig vraagt of dit de trein naar Amersfoort is. Willem, zoals altijd bereid om mensen te helpen, stopt om haar antwoord te geven. Op dat moment sluiten de deuren van de trein!
De trein rijdt weg. Willem kijkt verbaasd en zwaait nog even naar me. Wat nu? Gestrest ga ik op zoek naar de conducteur en leg de situatie uit. Hij stelt me gerust en neemt contact op de medewerkers Veiligheid en Service van station Den Bosch. Terug in Den Bosch staat Willem me op het perron op te wachten met twee heren in knalgele vestjes. Ze hebben samen de grootste lol. Willem is heel goed opgevangen en toont geen enkele spoor van paniek. In zijn beleving kwam hij deze heren toevallig tegen en heeft hij zelf om hulp gevraagd. Het allermooiste vind ik dat de heren van het serviceteam meegaan in zijn beleving en dit bevestigen. Ze prijzen hem zelfs dat hij het goed heeft gedaan en zelf om hulp heeft gevraagd. Als dat niet dementievriendelijk is!
Willem vergeet door de ziekte van Alzheimer veel dingen, maar niet dat hij alleen op het perron achterbleef en ook niet dat hij geholpen is door ‘die aardige mannen’. Dat heeft grote indruk gemaakt. En we kunnen er samen nu goed om lachen. Hulde dus aan de servicemedewerkers van station Den Bosch die op 14 maart 2019 op voortreffelijke wijze Willem hebben opgevangen. Maar zeker ook aan de conducteurs die mij in de trein hebben geholpen en gerustgesteld!
