Ik ben bezig met een serviceronde tussen Utrecht en Amsterdam als een man op leeftijd mij aanspreekt met een zorgelijke blik. “Mevrouw, het is toch ook wat. Ik ben naar het toilet geweest, en heb echt zo goed mogelijk geprobeerd te onthouden waar ik zat, maar ik weet het echt niet meer! En nu ben ik mijn vrouw kwijt! Ze vraagt zich vast af waarom het zo lang duurt.“
De trein stopt inmiddels bij station Amsterdam Amstel. Ik knik de man bemoedigend toe: “Kunt u me vertellen hoe we uw vrouw kunnen vinden?“ Hij denkt even na. Dan zegt hij: “Ze is een klein vrouwtje met grijs haar en heeft 2 koffers en een groene jas hangt aan de stoel. Wilt u met mij mee om haar te zoeken?”
Ik kan er niet bij dat ik het niet meer weet. Nu moet ik u ook nog lastig vallen. U heeft het maar druk met mij.
“Maar natuurlijk meneer”, stel ik hem gerust. “Maar dan is het misschien beter dat u hier even plaatsneemt en dat ik even snel een rondje door de trein maak! Wat is uw bestemming?“ “Amsterdam”, de man kijkt bedenkelijk. ”Ik kan er niet bij dat ik de weg kwijt ben”, mompelt hij. “En nu moet ik u ook nog lastig vallen. U heeft het maar druk met mij.” Ik merk dat hij teleurgesteld is in zichzelf en probeer hem duidelijk te maken dat ik hem graag wil helpen. “Dat is helemaal niet erg meneer, ik doe het graag voor u. Alleen moet ik dan nu echt gaan, want anders lukt het me niet een rondje te maken voordat we in Amsterdam zijn. Maar eerst moet ik hier bij Amstel de trein nog laten vertrekken. Blijft u alstublieft hier, dan treffen we elkaar zo, oké?"
Maar hij blijft onrustig. “Ja, hier ja, maar ik wil hier nog wel even boven kijken, ik kan er niet bij dat ik het niet meer weet”, zucht hij. Ik kijk een reiziger die bij de deur staat te wachten nog even aan en zie dat het een man is die begrijpt wat er aan de hand is. Ik volg de vertrekprocedure, maar de oude baas kan de rust niet vinden en blijft in de trein op en neer lopen. Ik waarschuw hem nog een keer voor de wissels die we gaan tegenkomen en dat ik hij echt beter kan blijven zitten. Maar de drang om zijn vrouw weer te vinden is kennelijk groter.
Als een speer ga ik voor de tweede keer door de trein. Reizigers kijken verbaasd als ik snel voorbij schuif. Om mijn haast te verklaren maak ik af en toe een kleine opmerking in de trant van: “Nee, u bent het niet” of “Nee, ik zoek een vrouw.” Zo veroorzaak ik geen onrust. En uiteindelijk, in de laatste wagon bovenin tref ik een mevrouw die aan de beschrijving voldoet. Ik schat dat zij van dezelfde leeftijd is als de man, misschien zelfs ouder. Ik spreek haar aan: “Ik denk dat uw man naar u op zoek is.” Ze kijkt verschrikt op. “Oh, en wat moet ik nu dan”, hoor ik haar een beetje verloren zeggen. “Het lijkt mij het beste dat u met mij mee naar beneden gaat, zodat we jullie weer samen kunnen brengen voordat we Amsterdam bereiken. Want we zijn er bijna.” Meteen daarop hoor ik een andere dame haar hulp aanbieden om de koffers te helpen tillen. Wat een geweldige ervaring, de bereidwilligheid van andere reizigers om te helpen!
Het is gelukt... nu weer snel op zoek naar haar man. Ja hoor, hij loopt nog steeds rondjes in dezelfde wagon! Ik wenk hem en help hem richting zijn vrouw. In de draaibalg draait hij zich weer om. Om mij nogmaals te vertellen, hoe dit nou toch zo kon gebeuren. Hij is zo dankbaar, dat ik al die moeite voor hem doe. Mijn hart bonst in mijn keel. Die arme, broze man! Als hij nu maar doorloopt dan kan hij veilig bij zijn vrouw zitten. Straks komen de wissels! Ik hou mijn adem in en spoor hem aan: “Gaat u nu maar snel naar uw vrouw, meneer. Zij wacht daar op u.”
Wat fijn ze weer samen te zien en zo goed om te zien dat ze bij het verlaten van de trein door de andere reizigers geholpen worden met hun bagage. Beiden zijn nog een beetje beduusd. Reizen is best een opgave op die leeftijd. Het leven gaat zichtbaar te snel om alles te kunnen volgen en als je dan af en toe iets niet kunt onthouden, wordt het wel héél spannend. Op het perron komt de man nog één keer naar mij toe om me heel uitdrukkelijk de hand te drukken en te bedanken. Wat een aandoenlijk stel. Ik moet weer verder, maar deze mensen vergeet ik niet snel!
Wat fijn ze weer samen te zien en zo goed om te zien dat ze bij het verlaten van de trein door de andere reizigers geholpen worden met hun bagage.
Natuurlijk komt dit niet elke dag voor, maar het is zo dankbaar als je zoiets kunt betekenen voor iemand. Het is mooi werk. En als je ziet waar je nodig bent, maak je vaak zulke mooie momenten mee. Daarom maak ik altijd eerst een service ronde met de focus op de vraag: “Wat is er nodig voor de mensen in deze trein vandaag?” Met die instelling knoop ik hier en daar een praatje aan en dat is wat ik dan blijkbaar uitstraal. En dat past helemaal bij me. Wat heb ik toch een heerlijke baan als Hoofdconducteur!
Accepteer cookies om de video te kunnen bekijken
