De herinnering van Wim van der Meeren (CZ)

Ik ben mijn carrière als bestuurder begonnen in een verpleeghuis. Ik heb altijd gevonden dat we de kwaliteit van leven konden verbeteren. In die tijd, we spreken dan over de vorige eeuw (1986-1992) kon dat ook zeker nog. Het dineren van de bewoners leek meer op voederen. Zo snel mogelijk calorierijk gemalen voedsel naar binnen werken en klaar. Maar ik ben er van overtuigd dat eten een feestje moet zijn. Het is een belangrijk moment van de dag. Mensen met dementie ruiken en proeven nog veel. De zintuigen doen het nog en daarom zijn we in die tijd in het verpleeghuis een restaurant begonnen waar goed en mooi voedsel werd geserveerd.

Ik was al jong bestuurder van dit verpleeghuis en om niet alleen maar bestuurder te zijn maar ook aan den lijve te voelen wat het is om op de vloer te werken ging ik in de rustige periode, de zomer, wel eens de afdelingen op als broeder Willem. Het was mooi werk maar voor de mensen die het dagelijks deden wel heel zwaar werk. Als bestuurder is het belangrijk dat je je dat realiseert. Toen ik directeur was van een ziekenhuis, wilde ik het ziekenhuis het 'liefste ziekenhuis' van Nederland maken. Als we dan een sollicitatiegesprek met een arts of specialist hadden dan vroeg ik of de persoon in kwestie zich er van bewust was dat hij solliciteerde bij het liefste ziekenhuis. Of de persoon wel wist wat dat inhield. Vaak moest ik dan uitleggen dat medici nogal wat vragen van patiënten; ze moeten zich uitkleden, nare onderzoeken ondergaan en wij zien ze op hun kwetsbaarst. Aardig zijn als arts kost niets en kan echt het verschil maken!