De herinnering van Henri Swinkels

Het moet ergens halverwege de jaren tachtig geweest zijn na een reis van mijn vader en moeder naar Rome. Daar hadden ze heel veel gezien, maar een ding sprong er uit. Een kunstwerk waarvan mijn vader ongetwijfeld al veel wist en waarvan hij in een van zijn vele kunstboeken al vele afbeeldingen had gezien: de Sixtijnse Kapel met zijn overweldigende muur- en plafondschilderingen van Michelangelo. Mijn vader vertelde er thuis levendig over en terwijl hij dat deed kreeg hij een kleur, tintelden zij ogen en biggelden de tranen over zijn wangen.

Gelukzalige tranen, tranen van emotie over de magistrale schoonheid van wat hij daar gezien had. Een schoonheid die alles wat hij tot dan toe gezien had leek te overtreffen. Even leek het alsof ik door zijn ogen kon zien wat hij gezien had. Maar dat zag ik natuurlijk niet werkelijk. Wel voelde ik wat het hem gedaan had. En dat gelukzalige gevoel van ontroering en beroering overbrugde zomaar de afstand Rome - Brabant. Dankzij mijn vader. Een moment om nooit meer te vergeten.